Sketch around

เคย(เหมือน)ถูกจองจำทางอิสระภาพทางความคิดหรือเปล่า
ฮืม...บางทีผมก็งงๆ ตัวเองเหมือนกันว่า...
เราถูกคนอื่นกักขัง หรือ เราขังตัวเอง

บางครั้งการถูกจำกัดด้วยสถานที่ ทำให้เราไร้ซึ่งจินตนาการ
หมดความคิด ไร้เรี่ยวแรงที่จะออกโลดแล่นไปในยุทธภพ
กับเรื่องบางเรื่อง ทำให้เราต้องโฟกัสในความคิด
โฟกัสจนเบลอ บรา บรา....บรา
และ....เมื่ออยู่กับมันนานๆ สมองที่อวบอิ่มของเราก็จะเริ่ม ล้า
ลา ล่า ..ล้า จนเกือบจะไร้เรี่ยวแรง และโรยราจนรุ่งริ่ง

เราจึงต้องพาสมอง กับจิตนาการนั้นออกไปท่องเที่ยวที่อื่นบ้าง
บางครั้งก็พึ่งพาการอ่านหนังสือ ที่บรรดาตัวอักษรอันแสนมหัศจรรย์
จะพาเราโลดแล่นไปยังดินแดนที่เราไม่เคยไป หรือเคยเมื่อนานมาแล้ว

บางครั้ง การวาดภาพ การดรอว์วิ่ง หรือ เสก็ตซ์ .....
ก็ทำหน้าที่ปลดพันธนาการของเรา จากวังวนนั้นๆ..ออกไปจนกระจุยกระจายอย่างง่ายดาย

และมันก็ได้ผลเป็นประจำ กับพลังแห่งการปลดปล่อย อย่างไร้ขีดจำกัด
...ยิ่งกว่าหมัดเทพเจ้าดาวเหนือ ซะอีก
คิดตามไปเรื่อยๆ มองตามไปเล่นๆ เสมือนเด็กน้อยในวัยช่างสังสัย

เจออะไรที่น่าสนใจ ไม่ว่าจะเป็น มุมสวย แสงสวย
หรือองค์ประกอบหลายๆอย่างที่สะดุดตาสะดุดใจในมุมมอง
เราก็จัดการบันทึก ด้วยองค์ประกอบทางความคิดของเรา
ลงบนแผ่นกระดาษ หรืออะไรก็แล้วแต่ที่เราจะสรรค์หามาขีดเขียนได้

และถ้าเมื่อไหร่เราพาความคิดเข้าสู่โหมดศิลปะ
ทุกๆอย่างจะค่อยๆเดินไปอย่างช้าๆ
ช้..า..า อย่างที่มันควรจะเป็น
ในขณะที่สังคม ผู้คนรอบข้างกำลังวุ่นวาย เร่งรีบอยู่นั้น
โลกของเรา กำลังถูกสะกดให้เคลื่อนไหว คล้ายๆกับเดินจงกลม

เมื่อเราช้า ก็จะเริ่มสังเกตุ.....
สังเกตุในความสวยงาม ในระหว่างการเดินทางของเวลา
บางครั้ง เราคิดถึงแต่ปลายทาง หรือเส้นชัย จนลืมบางอย่างไป
อะไร คือ บางอย่างนั้น...เราจะรู้ได้ด้วยตัวเอง

เพราะถ้าศิลปะ คือ การดึงดูดใจมนุษย์ด้วยความงดงาม
เหมือนที่ท่านพุทธทาส ภิกขุท่านกล่าวไว้
ความงดงามในระหว่างการเดินทาง ของกาลเวลาในชีวิต
ก็น่าจะเป็นศิลปะชิ้นสำคัญสุดในชีวิตของเรา
ในเมื่อเราใช้เวลาอยู่กับการเดินทาง มากกว่าอยู่ในจุดหมายซะอีก

และเมื่อเราเห็น..ก็จะไม่หลงลงสี หรือขีดเส้นสะเปะสะปะ อย่างไร้ทิศทาง อีกต่อไป