ภาพนี้ออกเขียนนอกสถานที่ครับ ใช้เวลาสองชั่วโมง
ช่วงแสง 10 โมงเช้า ถึงเที่ยง
มาถึงก็ลุยเลยครับ ชอบแสงของแดดที่มาพอดี
จัดการตั้งขาตั้ง บีบสี ล๊อคแสงเงาให้เรียบร้อย
เมื่อแยกสีแสงเงาชัดเจน เตรียมพื้นเฟรมมาเป็นสีเหลืองตุ่นๆหน่อยครับ
จากนั้นก็ลุยเลยไม่ร่างด้วยดินสอแล้วละครับ
ความอิสระและจังหวะน้ำหนักแสงสีของรูปออกมาเป็นที่พอใจผมมากเลยครับ
เรียกว่างานนี้ทุกอย่างเป็นใจหมดเลย ทั้งเฟรมที่เขียนได้สนุก ไม่ลื่นเกินไม่ดูดเกิน
อารมณ์ที่กำลังพอดี แสงเงาช่วงที่กำลังสวย เพราะหมดจากช่วงนี้ไป
อาทิตย์เริ่มตั้งฉากกับโลก แสงไม่ค่อยน่าสนใจแล้ว ร้อนด้วย
เขียนเสร็จยกเฟรมขึ้นรถหายจ๋อย
คนมองแบบงงๆ มาทำไรของมันฟระ
มาถึงก็มองโน้นนนี่ ไม่พูดจาก ปาดๆๆ แล้วก็ไป
ประทับใจจนถึงวันนี้เลยครับ
ตอนนี้สถานที่แห่งนี้กลายสภาพเป้นตึกแถว หอพัก ห้องเช่า
หลายชั้นหลายห้องนอน ที่มีคนพลุกพล่าน
แต่ภาพวันนั้น ยังคงอยู่ในใจผมทุกครั้งที่เห็นภาพนี้เลยครับ
(เป็นบริเวณซอยคลองปะปาห้วยแก้วครับ )
สำหรับภาพนี้เขียนแบบเฟรมดูดสีมากเลยครับ
เขียนๆไปกะว่าจะเลือกเขียนแล้ว
แต่ไหนๆแล้วก็ลองใช้กับเทคนิคเฟรมดูดๆบ้าง ว่าเป็นยังไง
ปาดหาย ปาดหายเลยครับสี
เป็นที่เหนื่อยสำหรับผมมากๆเลยภาพนี้ กับการคุมและปล่อยสี
แต่ชอบแสงเงาที่ลอดมาจากต้นไม้น่ะครับ
เขียนไปเขียนมา ตอนหลังๆเพลินดีเหมือนกันครับ
คิดๆดุตอนนั้น ถ้าตัดสินใจกลับ งานก้ไม่เสร็จ เฟรมก็เจ๊ง เวลาก็เสีย อารมณ์ด้วย
แต่ด้วยความดื้ออันเป็นนิสัยที่ติดตัวมา ทำให้ดันทุรังจนเสร็จครับ
ได้ความรู้สึกไปอีกแบบ ว่าจะเขยนเฟรมดูดอีกต่อไปแล้ว ฮ่าๆๆ
เพราะนอกจากจะเปลืองสีแล้ว
การลงสีช่วงแรกๆ จะอึดอัดมากเลยครับ
ถ้าเป็นตอนนี้ จะทำงานสีน้ำมันชิ้นนี้เป็นงานดรอวอิ้งเลย น่าสนุกดี
ยิ่งคิดยิ่งเพลิน กับภาพวาดในอดีตของเรา
ไม่น่าเชื่อว่าจะมีการฝังข้อมุลลงในภาพด้วยแอะ ฮ่าๆๆ
(ตรงนี้เป็นบริเวณ อ่างแก้วที่ มช. ตามหาอดีตกันเพลินเลยครับช่วงนี้)
No comments:
Post a Comment